“رین” یک دختر بیست و یک ساله ژاپنی است که هرگز فکر نمی کرد روزی داستان نویس شود، ولی محبوب ترین سرگرمی او نوشتن حکایت عشق فجیع دو نوجوان روی تلفن همراهش بود که پاره به پاره به یک تارنما منتقل می شد و از آن جا به تلفن های همراه مشتری های تارنما می رسید.
او وقتی نقطه نهایی آخرین بخش از داستانش را گذاشت و آن را به تارنما تحویل داد، به مادرش گفت که داستانی نوشته است. مادرش به آرزوی بلندپروازانه دخترش خندید و باورش نشد، تا زمانی که صدها هزار نسخه از کتاب “رین” با نام “اگر تو” در قفسه های کتاب فروشی ها پیدا شد.
داستان “اگر تو” در ١۴٢ صفحه با چهارصد هزار نسخه فروش در سال ٢٠٠٧ در ردیف پنجم جدول پرفروش ترین داستان های ژاپن قرار گرفت. و در واقع، پنج عنوان از ده داستان پرفروش ژاپنی متعلق به افرادی چون “رین” بود که داستان هایشان را به همین شیوه روی تلفن های همراه خود چیده بودند.
بازار داستان های تلفن همراه در ژاپن رونق روز افزون دارد. مثلا، در دیگر کشورهای جهان اگر کسی را ببینید که با تلفن همراهش ور می رود، به احتمال خیلی زیاد او در حال فرستادن یک پیام نوشتاری است. اما در ژاپن جوانانی که در قطار برای دقایقی طولانی به صفحه تلفنشان زل می زنند، به احتمال قوی در حال خواندن یا حتا نوشتن داستان هایی هستند که غالبا رمانتیک و عاشقانه است و گاه ترسناک و تخیلی.
شست های چابک و خونین
این نخستین نسل ژاپن است که با اینترنت و تلفن همراه بار آمده و برای خودش سرگرمی خاصی را اختراع کرده است. انگشت شست این جوانان چابکانه تر از انگشتان بزرگسالان روی دگمه های تلفن همراه می دود و حروف صدها صفحه داستان را می چیند.
میانگین شمار صفحات داستان های تلفن همراه دویست تا پانصد تاست. از فرط ساییدن دگمه های تلفن همراه انگشت شست “چاکو”، یکی دیگر از داستان نویسان زن، زخمی شد و او اکنون مجبور است داستان های پرخواننده اش را روی صفحه رایانه بچیند.
هشت سال پیش تارنمای ژاپنی “ماهو نو ای راندو” متوجه پدیده داستان نویسی کاربران اینترنت در تارنگار(وبلاگ) ها شد. این تارنما با دستکاری اندکی در نرم افزار خود امکان ارسال مستقیم داستان ها از تلفن های همراه به تارنگار ها را فراهم کرد و شمار داستان نویسان تلفنی یکباره افزایش یافت.
دو سه سال پیش، وقتی شرکت های تلفن همراه ژاپن تصمیم گرفتند امکان ارسال تعداد نامحدود پیام های نوشتاری را به مشتری ها بدهند، داستان نویسی تلفنی همه گیر شد. در پایان سال میلادی گذشته شمار مشتری های “ماهو نو ای راندو” به شش میلیون تن و تعداد داستان های همراهش به یک میلیون رسید.
سادگی، راز کامگاری
“کی تایی شوست سو” یا داستان های تلفن همراه غالبا شیوه نگارش ساده اى دارند و از واژه های پیچیده و غیرمتداول پرهیز می کنند. بدنه داستان را غالبا مکالمه بین شخصیت ها تشکیل می دهد.
فاصله های بزرگ میان جمله ها بدین معناست که قهرمان یا شخصیت داستان در حال فکر کردن است. نویسندگان آن نیز معمولا دختران یا زنان جوان “نانویسنده” یا غیر حرفه ای اند.
کوئیچیرو تومیوکا، پروفسور زبان و ادب ژاپنی در دانشگاه “کانتو گاکوئین” معتقد است که داستان های همراه شیوه تازه ای برای معرفی نویسندگان است، منوط بر آن که این نویسندگان جوان و آماتور مهارت خود را صیقل بدهند تا داستان های حرفه ای هم بنویسند.
اما در حال حاضر نویسندگان حرفه ای هستند که به کامگاری “نانویسندگان” غبطه می خورند. برای نمونه، “آسمان عشق” به قلم -هرچند در این مورد واژه “تلفن” مناسب تر از “قلم” است- زن جوانی با نام میکا، بیست میلیون خواننده تلفنی و اینترنتی داشت که رویای هر نویسنده حرفه ای است.
داستان “آسمان عشق” مرکب از ماجراهای جنسی و تجاوز و آبستنی و ابتلا به یک بیماری بی دوای یک دختر است که بعدا به شکل کتاب منتشر شد و در صدر جدول پرفروش ترین داستان های ژاپنی سال میلادی گذشته نشست.اما آن جا هم نهایت شهرت آسمان عشق نبود و فیلمسازان ژاپنی داستان را روی پرده سینما بردند.
سادگی، منشأ تنزل
اما منتقدان داستان های همراه از شیفتگی ژاپنی ها به این نوع داستان ها نگران اند و می گویند ملتی که نخستین کتاب ادبی منثورش را با نام “داستان گنجی” هزار سال پیش به جهان تقدیم کرده است، نباید گرفتار دام داستان های سطحی تلفنی شود. به باور آنها کیفیت ادبی پایین داستان های همراه موجب تنزل سطح ادبیات ژاپنی خواهد شد.
از سوی دیگر، با پیدایش داستان های همراه شمار هر چه بیشتر جوانان رو به خواندن آورده اند. در گذشته بی میلی جوانان و نوجوانان به خواندن از مشکلات عمده نسل جوان به شمار می آمد.
موفقیت داستان نویسان تلفن همراه شمار بیشتر جوانان را به شیوه نو داستان نویسی جلب کرده است و معمولا خوانندگان آنها جوانانی هستند که هرگز داستان حرفه ای نخوانده اند و داستان های ساده تلفنی را ترجیح می دهند.
افزون بر آن، قیمت مناسب تلفن های همراه آن را تقریبا جایگزین کتابخوان های دیجیتال گران قیمت کیندل، سونی و آیرکس کرده است.
بدین گونه، چیزی که چهار تا پنج سال پیش یک پدیده موقتی و سرگرمی گذرای نوجوانان ژاپن محسوب می شد، اکنون در جامعه آن کشور برای خود جای پای فراخی باز کرده است.
داریوش رجبیان-جدید آنلاین