مرکز مجازی مطالعات ژاپن| عباس حسین نژاد |
هفته پیش وقتی داشتم اخبار ژاپن را از وب‌سایت ان.اچ.کی (تلویزیون ملی ژاپن) پی می‌گرفتم، به این خبر برخوردم که می‌گفت بازی ژاپنی «پوکه‌مون‌گو» در آمریکا طرفداران زیادی پیدا کرده است.
به‌عنوان یک بی‌علاقه به حوزه بازی‌های موبایلی، وسوسه شدم آن را نصب کنم تا ببینم موضوع از چه قرار است ولی خب، ماجرا شروع نشده به پایان رسید؛ به‌دلیل جبر جغرافیایی و سرور‌هایی که تحمل این همه مراجعه را نداشته‌اند.
امروز که چند روز بیشتر از شروع ماجرا نمی‌گذرد، با وجود همه آن محدودیت‌ها این وسوسه دارد به موبایل‌های هوشمند نفوذ بی‌وقفه می‌کند و این بازی، بی‌کاست در حال فتح دنیاست. حالا باید فکری به حال دنیای مجازی خود کرد که با پوکه‌مون‌گو حقیقت و مجاز به هم پیوند خورده و از دریچه دوربین دارد با هیولاهای کوچک و مهربان ژاپنی دوست می‌شود.
درست است که این بازی متعلق به یک شرکت ژاپنی است اما در شعبه این شرکت در آمریکا تولید شده است. دنیس هوانگ، طراح اصلی بازی که ۳۸ساله و کره‌ای، از کارکنان شرکت «نینتندو» در آمریکاست، ادعا کرده که این بازی یک اثر هنری است و ربطی به موارد جامعه‌شناختی ندارد، اما ظاهرا ماجرا عمیق‌تر از این حرف‌هاست که با این اظهارنظر خدشه‌ای در تأثیرات اجتماعی آن وارد شود.
بررسی تأثیرات اجتماعی این بازی فرصت بیشتری می‌خواهد اما به‌نظر می‌رسد که این سطح از دسترسی پوکه‌مون‌گو به دوربین‌های موبایل‌های مردم به‌صورت آنلاین با الزام به دسترسی به مکان‌نما(جی‌پی‌اس)، آن هم به بهانه بازی – که در واقع حواس نیز با خیالی خوش در آن پرت است – به هر حال مشکوک است و سطح جاسوسی موبایلی را در چند روز اخیر چند پله ارتقا داده است.
ما در پوکه‌مون‌گو در حال شکار هیولاهای کوچک ژاپنی هستیم درحالی‌که شکارچیانی هستند که بی‌صبرانه منتظر روشن‌شدن دوربین‌های موبایل‌های ما و اتصال به مکان‌نما هستند و به قول بابا طاهر: هر آن غافل چره، غافل خوره تیر!
منتشر شده در روزنامه #همشهری – 2 مرداد 1395
