جادوی فراگیر فراموشی؛ نگاهی به پوکمون‌گو

بارها با خود فکر کرده‌ام تمدن غرب اصولا و عموما در حال اختراع است و اختراعاتش در فضای مجازی جذاب و همه‌گیر است و ما نیز اصولا و عموما مصرف کننده این اختراعاتیم؛ اگر صاحبان تشخیص در ایران راه را برای مصرف ما سخت‌تر نکنند یا اینکه خود صاحبان اختراع طی قواعد ظالمانه من‌درآوردی‌شان کشور ما را از آن محروم نکنند و از همه مهم‌تر «سرعت» اینترنت- که یک مفهوم انتزاعی برای ماست- در ایران بگذارد!

آخرین اختراع گیرای جهانی که عالمی را به‌خود گرفتار کرده و موبایل‌داران هوشمند را به‌خود مشغول کرده است بازی«پوکمون‌گو» است؛ ادامه انیمیشنی ژاپنی که درصورتی تازه بروز و ظهور یافته است و ما آدم‌های بی‌حال را به شکارگرانی ماهر تبدیل کرده تا در خیابان‌ها هیولاهای کوچک ژاپنی را شکار کنیم و هر لحظه به امتیاز و شادی‌مان بیفزاییم.

پیش از این، یعنی همین دو سه هفته پیش، همه داشتند به هم «اتک» می‌کردند و برنامه‌ریزی‌های پیچیده نظامی در «کلش» و امروز همه موبایل را قائم نسبت به زمین گرفته و در کوچه پس‌کوچه‌های شهر و روستا دنبال پوکمون می‌گردند تا شکارش کنند و این حکایت جعبه جادوست که به‌نظر می‌رسد باید این صفت را از تلویزیون به موبایل بدهیم؛ جادویی فراگیر که ما را به فراموشی زمان و مکان فرو می‌برد و چای‌های یخ‌کرده و شام‌های سردشده از ساده‌ترین تبعات آن است.

دارم به این فکر می‌کنم که از دوست دایناسورشناسم بپرسم آیا در عصر یخبندان هوا واقعا سرد شده بود یا گوشی‌های هوشمند به انقراض دایناسورها کمک کردند؟

::

منتشر شده در روزنامه همشهری
4 مرداد 1395