معرفی فیلم؛ سرزمین درختان باران レインツリーの国

مرکز مطالعات ژاپن
ملیکا خدابین
دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات ژاپن

سینمایی سرزمین درختان باران レインツリーの国 به کارگردانی یوشیشیکه میاگه محصول سال ۲۰۱۵ یک سینمایی عاشقانه و درام است. داستان از جایی شروع می شود که پسری به نام ساکی ساکا نوبویوکی عاشق دختری به نام هیتومی ریکا می شود که معلولیت شنوایی دارد.
یوشیشیگه میاگی کارگردان و برنامه ساز ژاپنی از سال ۲۰۰۰ با کارگردانی سریال شرارت خدا 神様のいたずら که از شبکه تلوزیونی فوجی روی آنتن رفت شروع به کار کرد. او با سینمایی درمسیر راه آهن هانکیو پانزده دقیقه معجزه 阪急電車 片道۱۵分の奇跡 نامزد جایزه صلح جشنواره فیلم اوکیناوا شد. از دیگر فیلم های او می توان به واحد مهمان پذیری بخشداری 県庁おもてなし課، و لطفا با همسرم ازدواج کنید ボクの妻と結婚してください اشاره کرد.

بازیگران نقش اصلی سرزمین درختان باران یوتا تاماموری، وکالیست محبوب گروه موسیقی Kis-My-Ft2 به عنوان نقش اول مرد، و ماریا نیشیوچی، مدل، بازیگر و ترانه سرا به عنوان نقش اول زن هستند. همچنین در این فیلم کانا موری، بازیگر نقش اصلی سریال کامن رایدر کیوا، رن اوسوگی، شیگه نوری یامازاکی، و یومی آسو ایفای نقش کردند.
این سینمایی ۱۲۰ میلیون ین فروش و امتیاز ۷٫۸ در MDL کسب کرد.

در این داستان به چالش های زندگی افراد معلول و تاثیر معلولیت بر اعتماد به نفس فرد پرداخته می شود. هیتومی ریکا، شخص معلول داستان، نه ضعیف است، و نه نیازی به کمک دیگران دارد. او مانند سایر افراد کار می کند و زندگی خودش را دارد؛ با این حال جامعه به طور مداوم او را قضاوت می کند. حتی در جایی از داستان رییس هیتومی ریکا که در ازای استخدام او از دولت مزایا میگیرد نیز برخوردی می کند تا اون ناچار شود دستمزد اضافه کاری اش را نگیرد. در این فضا ساکی ساکا نوبویوگی تصادفا با وبلاگ هیتومی ریکا آشنا شده و وارد زندگی او می شود. نوبویوگی تلاش می کند تا به ریکا بفهماند برای داشتن شغل یا موقعیت اجتماعی اش به کسی مدیون نیست، به علاوه تمام افراد در زندگی منشا رنجی دارند که نیازی نیست بابت آن شرمنده باشند.

مسئله دیگری که در فیلم مطرح می شود نحوه معاشرت با افراد دارای معلولیت PWD است. در این فیلم نوبویوگی فیلم هایی که زیرنویس دارند را با ریکا تماشا می کند. در سکانس دیگری وقتی نوبویوگی دستش را جلوی دهانش نگه می دارد ریکا از او می خواهد تا دستش را بردارد تا بتواند لب خوانی کند. دو شخصیت اصلی برای صرف نهار به کارائوکه می روند زیرا محیط آنجا عایق صوتی است و در نتیجه ریکا می تواند حرف های نوبونوگی را بشنود.

داستان موسیقی متن خاصی ندارد تنها آوای چند نت پیانو در سکانس هایی به گوش می رسد که به شخصیت های اصلی شوک وارد می شود. بقیه موسیقی متن داستان را آمبیانس محیط ساخته است. همین ویژگی باعث می شود تا داستان برای مخاطب واقعی تر به نظر برسد.
بخش ابتدایی داستان با مونولوگ های شخصیت های اصلی که نامه هایشان را بیان می کنند به همراه صدای تایپ با کامپیوتر که نت های پایینی دارد و با آمبیانس محیط ترکیب شده به گوش می رسد. بخش دوم داستان با دیالوگ های کوتاه و آمبیانس ها و گوش دادن ها ادامه پیدا می کند.

نحوه بازی شخصیت ها، انتخاب عبارات، و نحوه بیان آنها نیز از چشم دور نمی ماند. حرکت دست ریکا با چند لحظه تاخیر و چشم ها و صورتی که عدم اطمینان را تداعی می کنند زمانی که می خواهد موهایش را پشت سمعکش بگذارد تا سمعک بیشتر دیده شود؛ چهره ی گرفته و غرق در حسادت میساکو که همزمان از میان تمام عبارات عبارت めんどくさい (به معنی دردسر ساز و اعصاب خرد کن) را برای وصف ریکا استفاده می کند؛ حالت چهره نوبویوگی وقتی پدرش با لحنی مودبانه و غیر صمیمانه از او برای خدمت رسانی تشکر می کند؛ و … مخاطب را با احساس شخصیت ها همراه می کند.